Dzieci otyłe mają poczucie małej atrakcyjności fizycznej, negatywnie oceniają swój wygląd, czują się nielubiane i nieakceptowane przez innych.
Poczucie smutku, żalu i osamotnienia w konsekwencji prowadzi do przyjęcia postawy pasywnej. Mogą wystąpić objawy depresyjne spowodowane zarówno samą otyłością jak i być jej przyczyną. Ryzyko pojawienia się otyłości u nastolatków z depresją jest dwukrotnie wyższe niż u ich zdrowych rówieśników. Młodzież otyła jest postrzegana przez rówieśników jako głupia, powolna i brzydka, co w konsekwencji prowadzi do odrzucenia przez grupę rówieśniczą oraz do izolacji społecznej dziecka.
Dla otyłej młodzieży nawet kupowanie ubrań wiąże się z poczuciem wstydu i znacznym pogorszeniem samopoczucia. Amerykańskie badania wskazują, że osobom otyłym również trudniej znaleźć mieszkanie czy pracę, nawet wtedy, gdy otyłość nie przeszkadza w wykonywaniu zawodu. Osoby otyłe postrzegają siebie tak, jak są postrzegane przez innych, osoba nieatrakcyjna dla otoczenia postrzega siebie jako nieatrakcyjną, ma poczucie osamotnienia i niskie poczucie własnej wartości.
Dzieci z nadwagą oraz dzieci otyłe są często tematem żartów, wyzwisk zarówno ze strony rówieśników, jak również ze strony rodziców i nauczycieli. Brak akceptacji własnego ciała jak również brak akceptacji ze strony rówieśników i nauczycieli doprowadza niejednokrotnie do konfliktów, agresywnych zachowań, a nawet prób samobójczych. Największy odsetek wśród agresywnej młodzieży jest w grupie z otyłością. Sfrustrowani i zniechęceni otyli nastolatkowie, albo izolują się coraz bardziej, albo szukają za wszelką cenę akceptacji w grupie rówieśniczej, nawet w grupie przestępczej. Badania socjometryczne potwierdzają zależność między popularnością w grupie rówieśniczej, a masą ciała- mniejsza popularność dziewcząt wiąże się z nadmierną masą ciała, a mniejsza popularność wśród chłopców – zarówno z jej nadmiarem jak i niedoborem. Ważne jest wsparcie psychologa i uzupełnienie leczenia dietetycznego terapią psychologiczną.
Celem terapii psychologicznej jest współpraca z pediatrą oraz ustalenie przyczyn psychologicznych otyłości. Zazwyczaj rodzice dziecka otyłego na pierwszej wizycie są zakłopotani, tłumaczą, że nie zdawali sobie sprawy z powagi sytuacji. Czyją się urażeni, nie widzą swoich błędów w sposobie żywienia dziecka. Na początku terapii należy ocenić szczerość motywacji rodziny do zmiany stylu życia. Następna wizyta to analiza relacji w rodzinie, która ma na celu ocenę wpływu rodziców na początek i utrzymywanie się zaburzeń odżywiania. Terapia powinna przede wszystkim wzmacniać relacje w rodzinie.
Wizyty otyłego dziecka w poradni psychologicznej mają na celu ocenę jego zdolności do zmiany stylu życia, a później motywacji do tych zmian. Terapia indywidualna takiego dziecka sprowadza się między innymi do nawiązania życzliwych kontaktów z terapeutą. Terapię należy prowadzić regularnie zwracając uwagę na osobowość dziecka, stosunki panujące w rodzinie, model rodziny oraz użytek jaki dziecko robi z otyłości. Zakres pomocy psychologicznej musi być ustalony z dzieckiem i jego rodziną. Może to być terapia indywidualna albo rodzinna. Można również zaproponować zajęcia w grupach terapeutycznych osobnych dla dzieci i rodziców. Terapia powinna trwać tak długo jak trwa leczenie otyłości i powinna uzupełniać inne metody leczenia.
