Na początku pilnujesz regularności i ilości spożywanego jedzenia ale z upływem czasu jest coraz trudniej, tracisz kontrolę i objadasz się. Zastanawiasz się dlaczego do tego doszło, masz poczucie winy, nienawidzisz się za to, odczuwasz przygnębienie i masz świadomość porażki.
Pragniesz schudnąć a twoja masa ciągle wzrasta. Próbujesz stosować różne restrykcyjne diety w nadziei na szybki efekt odchudzający.
Co raz bardziej starasz się kontrolować swoją dietę ale nie wychodzi. Intruzywne myśli dotyczące jedzenia towarzyszą tobie przez większość dnia. Na początku pilnujesz regularności i ilości spożywanego jedzenia ale z upływem czasu jest coraz trudniej, tracisz kontrolę i objadasz się. Zastanawiasz się dlaczego do tego doszło, masz poczucie winy, nienawidzisz się za to, odczuwasz przygnębienie i masz świadomość porażki. Sprawdź! być może cierpisz na jedną z najczęściej spotykanych postaci zaburzeń odżywiania, na kompulsywne objadanie się.
Kompulsyjne objadanie się (binge eating disorder – BED) polega na spożywaniu w jednostce czasu znacznie większej ilości pokarmu, niż spożyłaby większość osób w podobnych okolicznościach i czasie. Charakterystyczne jest poczucie utraty kontroli nad ilością i jakością przyjmowanych posiłków oraz niemożność zaprzestania jedzenia.
Nieodzownym elementem obrazu BED jest uczucie subiektywnego cierpienia. W amerykańskiej klasyfikacji psychiatrycznej DSM-5 zespół gwałtownego objadania się stanowi odrębną jednostkę chorobową. Aby rozpoznać BED, napady obżarstwa muszą występować przez okres co najmniej 3 miesięcy, z częstotliwością co najmniej raz w tygodniu. Stopień nasilenia zaburzenia ocenia się w zależności od liczby napadów objadania się w ciągu tygodnia: łagodny (1–3 napady), umiarkowany (4–7 napadów), ciężki (8–13 napadów) oraz bardzo ciężki (14 napadów i więcej).
Rozpowszechnienie BED w populacji ogólnej wynosi 2–5%, a wśród osób z nadwagą bądź otyłością – 30%. Schorzenie rozpoznawane jest zazwyczaj u młodych kobiet choć coraz częściej dotyka osoby w późniejszym wieku w tym mężczyzn. Wśród osób dotkniętych BED stosunek płci żeńskiej do męskiej wynosi 3 : 1.
Epizod objadania się w przebiegu BED charakteryzuje się spożywaniem żywności pomimo braku odczuwania głodu i dużym tempem konsumpcji. Przyjmowanie pokarmów w większości odbywa się w samotności z powodu. Obecnie obserwuje się wzrost liczby zachorowań na zaburzenia odżywiania się, w tym BED, szczególnie w tych krajach, gdzie rośnie kult ciała, tempo życia, wymagania i presja otoczenia. Napady objadania, stają się sposobem rozładowania rosnącego napięcia i wskazują na trudności w regulacji emocji.
Leczenia osób z BED jest skuteczniejsze niż w przypadku osób z innymi zaburzeniami odżywiania. Remisję osiąga się u 50–80% pacjentów poddanych leczeniu.
Osoby cierpiące na BED cechują się obniżoną samokontrolą i trudnościami w radzeniu sobie z nadmiernym wzbudzeniem i stresem poprzez nieefektywne strategie radzenia sobie z nimi. Ponadto charakteryzują się niską samooceną, nadmierną potrzebą aprobaty społecznej oraz nadmierną koncentracją na swoim wyglądzie i masie ciała.
Skuteczne leczenie BED wymaga współpracy wielu profesjonalistów psychologa, psychoterapeuty, dietetyka. Podstawową formą terapii BED jest leczenie psychoterapeutyczne. Do najskuteczniejszych form oddziaływań psychoterapeutycznych należy terapia poznawczo-behawioralna (CBT) i wzmocniona terapia poznawczo-behawioralna (CBT-E). Początkowo stosowano ją u osób cierpiących na bulimię, a następnie zaadaptowano do potrzeb osób z napadowym objadaniem się. Zakłada ona aktywny udział pacjenta w dokonywaniu zmian w sferach: poznawczej, emocjonalnej i behawioralnej.
Terapia ta trwa zwykle 20 tygodni i obejmuje ok. 20 indywidualnych sesji. Pierwsze 8 spotkań 2 razy w tygodniu, kolejne 10 spotkań 1 raz w tygodniu i 3 ostatnie spotkania co 2 tygodnie. Wzmocniona terapia poznawczo-behawioralna składa się z trzech etapów. Celem pierwszego jest pomoc w odzyskaniu kontroli nad jedzeniem, głównie przez wprowadzenie wzorca regularnego odżywiania się. W drugiej fazie leczenia uwaga zostaje skierowana na ograniczenie podatności na objadanie się poprzez zwalczanie skłonności do odchudzania się oraz do wykorzystywania napadów jako sposobu radzenia sobie z negatywnymi zdarzeniami i nastrojami. W ostatnim etapie wprowadzane są zmiany mające na celu minimalizację ryzyka nawrotu choroby oraz pomoc w wypracowaniu umiejętności radzenia sobie z procesami prowadzącymi do objadania się. Skuteczność terapii zależy od motywacji pacjenta do leczenia, czasu trwania i nasilenia zaburzenia oraz współwystępowania innych schorzeń.
